Ο Jason deCaires Taylor και τα φανταστικά υποβρύχια μουσεία του

Η περίπτωση των εγκαταστάσεων του Jason deCaires Taylor είναι μοναδική για κάθε επισκέπτη, όχι μόνο γιατί τα έργα του βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας αλλά και επειδή ο επισκέπτης πρέπει να βάλει τη στολή ενός δύτη για να κολυμπήσει ανάμεσά τους

Από την Αργυρώ Μποζώνη

Από άποψη πρωτοτυπίας η περίπτωση των εγκαταστάσεων του Jason deCaires Taylor είναι μοναδική για κάθε επισκέπτη. Όχι μόνο γιατί τα έργα του βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας αλλά και επειδή ο επισκέπτης πρέπει να βάλει τη στολή ενός δύτη για να κολυμπήσει ανάμεσά τους.

Η επίσκεψη στα υποβρύχια μουσεία του deCaires Taylor επιτρέπει στους επισκέπτες την ευκαιρία να διευρύνουν το μυαλό τους και να εκπαιδεύσουν τους εαυτούς τους σε πεδία που βρίσκονται εκτός της καθημερινής τους ζωής και να βιώσουν δείγματα κόσμων πέρα ​​από τους δικούς τους με ασφαλή και μη καταστροφικό τρόπο. Για τις θαλάσσιες οικολογίες, αυτό είναι ένα σημαντικό όφελος, δεδομένου ότι είναι ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι άνθρωποι θα βιώσουν μόνο για λίγο, αν όχι καθόλου, όταν κάνουν διακοπές.

Η περιγραφή αυτών των συλλογών υποβρύχιων γλυπτών ως μουσείου επισημαίνει ένα άλλο εννοιολογικό στρώμα των έργων του Taylor. Τα μουσεία φιλοξενούν συλλογές αντικειμένων που μπορεί να μην βλέπουν συνήθως οι καθημερινοί άνθρωποι στη ζωή τους, αλλά πίσω από τα παρασκήνια τα μουσεία περιλαμβάνουν έρευνα για διαφορετικούς πολιτισμούς και διατήρηση αντικειμένων από παλαιότερες ή ξένες χώρες. Με αυτόν τον τρόπο, τα υποβρύχια μουσεία δεν διαφέρουν, όπως δηλώνει ο Taylor: «Το ονομάζουμε μουσείο για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Τα μουσεία είναι χώροι συντήρησης, φύλαξης και εκπαίδευσης. Είναι μέρη όπου διατηρούμε αντικείμενα μεγάλης αξίας για εμάς, όπου τα εκτιμούμε απλά για να είμαστε οι ίδιοι».

Η τελευταία δουλειά του άνοιξε για το κοινό στις Κάννες και αυτή είναι η πρώτη του εγκατάσταση στη Μεσόγειο. Έξι μνημειακών διαστάσεων μάσκες, με ύψος πάνω από 6 μέτρα η κάθε μία και βάρος δέκα τόνων, τοποθετημένες σε βάθος από δύο ως τρία μέτρα πάνω στην άσπρη άμμο του πυθμένα της θάλασσας στο προστατευόμενο τμήμα της νήσου Sainte-Marguerite.

Διάσημο και το μεγαλύτερο από τα νησιά Lérins, περίπου μισό μίλι μακριά από την ακτή από τη γαλλική πόλη Ριβιέρα των Καννών, το νησί της Αγίας Μαργαρίτας  με το περίφημο Φορτ Ρουαγιάλ να δεσπόζει και τον «μύθο» του «Ανθρώπου με το σιδηρούν προσωπείο» του μυστηριώδους φυλακισμένου, του οποίου η ταυτότητα παραμένει άγνωστη, ενέπνευσε τον καλλιτέχνη που κατασκεύασε πρόσωπα κομμένα στη μέση με ευθεία αναφορά στα προσωπεία αλλά και τους ωκεανούς.

Δύναμη, ανθεκτικότητα, αλλά και αποσύνθεση και ευθραυστότητα, όλες οι όψεις και των προσώπων και της φύσης συνδέονται μέσα σε ένα σχεδόν αλλόκοσμο περιβάλλον και σε ένα εύθραυστο οικοσύστημα αυτό της Μεσογείου που ειδικά και σε αυτή την πολυσύχναστη από κόσμο και σκάφη περιοχή των Καννών ρυπαίνεται και υποβαθμίζεται συστηματικά.

Το μέρος που επιλέχτηκε καθόλου τυχαία από τον καλλιτέχνη ήταν μια χωματερή καταλοίπων ανθρώπινης δραστηριότητας στη θάλασσα. Μέρος της εργασίας του Jason deCaires Taylor ήταν ο καθαρισμός από σκουπίδια, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για την εγκατάσταση των έργων, τα οποία σχεδιάστηκαν με υλικά που προσελκύουν θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα και επιτρέπει τη φυσική τους διάβρωση και ενσωμάτωση στο βυθό. Ο επισκέπτης αφού βάλει την καταδυτική στολή του, θα περιηγηθεί σε ένα περιφραγμένο χώρο ασφαλή και ήρεμο αφού τα σκάφη δεν θα διαπλέουν την περιοχή και έτσι με αυτό τον τρόπο θα αναπτυχθεί η ταλαιπωρημένη βλάστηση και θα ανθίσουν ξανά οι θαλάσσιοι λειμώνες.

Πηγή