Μία ξεχωριστή «Θάλασσα» από τον Μιχάλη Μακρόπουλο

Κείμενο: Νίκος Σπ. Κονδυλάτος

Ζούμε σε νησί και τη θάλασσα την έχουμε δίπλα μας. Καμαρώνουμε γι’ αυτήν και είμαστε  υπερήφανοι όταν πληροφορούμαστε κάθε τόσο από τον τοπικό τύπο για τις διεθνείς διακρίσεις και τις πρωτιές-το καλύτερο χρώμα, η καλύτερη παραλία, η καλύτερη άμμος, κ.ά.- οξύμωρο κάπως, καθώς δεν έχουμε καμία συμμετοχή στο πλάσιμό της. Απλά, έτσι την κληρονομήσαμε! Θείο δώρο!

Στην περίπτωσή μας έχουμε μία διαφορετική “θάλασσα”. Μία “θάλασσα” που φτιάχτηκε από την αρχή. Δημιουργός ή καλύτερα μάστορας, ο Μιχάλης Μακρόπουλος -Λευκαδίτης τα τελευταία δέκα χρόνια-με αδιάλειπτη πνευματική προσφορά τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Δική του και η φωτογραφία της αγαπημένης θάλασσας του Άη Γιάννη που κοσμεί το εξώφυλλο του νέου του βιβλίου “Η ΘΑΛΑΣΣΑ”.

Στην καινούργια του νουβέλα, ο Μιχάλης αποφάσισε να αποχωρήσει από τα βουνά της Ηπείρου και να μεταφερθεί στη θάλασσα της Λευκάδας, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τα γνώριμα στοιχεία που κάνουν τον λόγο και τη γραφή του ξεχωριστή. Έτσι, όπως σε όλα τα τελευταία βιβλία του, “Το δέντρο του Ιούδα”, “Τσότσιγια & Ωμ” και “Το μαύρο νερό” το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, διανύει αισίως την τρίτη του έκδοση και απέσπασε πρόσφατα το βραβείο Διηγήματος του “Αναγνώστη”, το περιβάλλον και εδώ είναι δυστοπικό, ενώ η αέναη ταλάντευσή του μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, εδώ γέρνει υπέρ της φαντασίας ξεπερνώντας μάλιστα το όριο, πέραν του οποίου, η φαντασία μετατρέπεται σε επιστημονική φαντασία.

“Η Θάλασσα,μια ψηφιδωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από μια ξεχωριστή κοπέλα, είναι μια λυρική ιστορία επιστημονικής φαντασίας-μικρή και γαλήνια, αν και αφορά κάτι τόσο μεγάλο και ηχηρό όσο το τέλος της ανθρωπότητας”, διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Ο Μιχάλης, μάστορας της γραφής, σε κάθε βιβλίο του γίνεται και καλύτερος. Ο λόγος του, απλός και καθαρός, ρέει σαν γάργαρο νερό και φέρνει στον αφρό τα μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα, την χαρά της ζωής για όσους μπορούν να τα ψηλαφήσουν και να ανακαλύψουν την αξία τους και το μυστήριο που κρύβουν μέσα τους. Για όσους δεν κοιτάζουν,απλώς, αλλά βλέπουν ό, τι υπάρχει γύρω τους, όπως μας συμβουλεύει για την πρόσκτηση της ομορφιάς  ο Τζον Ράσκιν.

Η γραφή του, όπως και στο “Μαύρο νερό”, λιτή, πολύ δυνατή όμως, μεστή και ζουμερή! Όπως λέει και ο ίδιος: “Όποτε γράφω είναι σαν να εισπράττω τον κόπο δεκαετιών. Έχω βρει μια απλότητα στη γραφή η οποία είναι πλέον απαραίτητη για μένα. Δεν θεωρώ ότι η σπουδαία λέξη είναι η δύσκολη λέξη”. Ιδού ένα μικρό δείγμα:

Ένιωθα ανέκαθεν μοναδική-μια αίσθηση που κλείνει μέσα της,ταυτόχρονα, εγωισμό, άμυνα, ειλικρίνεια, έπαρση, διάχυτη μελαγχολία και, σε ίση ποσότητα, αναισθησία και ευαισθησία: μια περίεργη εγωκεντρική ταύτιση μ’ όλα τα πράγματα, που μ’ έκανε να αισθάνομαι πως ήμουν εγώ η πέτρα στη χούφτα μου, το πουλί στο κλαδί, το μυρμήγκι που κουβαλούσε το σπυρί, ένα σύννεφο, ένα κλειστό παράθυρο, το χαρτί που παράσερνε ο αέρας, ο άνθρωπος που καθόταν στο παγκάκι, κλείνοντάς τα όλα μέσα μου, σαν κομμάτια του εαυτού μου, και την ίδια στιγμή στερώντας τους τη δική τους μοναδικότητα που υπήρχε ανεξάρτητα από μένα. ‘Ενιωθα πως ήμουν παντού, μοιρασμένη στα πάντα, και ταυτόχρονα στεκόμουν απέναντι σε καθετί σαν αντίκρυ σε καθρέφτη. Μα, άν αυτό ήταν εγωισμός, ήταν εξίσου νοιάξιμο, γιατί αναγνώριζα έτσι στα πάντα ένα βάθος. Μια πέτρα δεν ήταν ποτέ απλώς μια πέτρα. Ένα πουλί δεν ήταν ποτέ απλώς ένα πουλί. ‘Ένα σύννεφο δεν ήταν ποτέ απλώς ένα περαστικό σύννεφο.

Άλλο ένα μικρό διαμάντι από τον Μιχάλη Μακρόπουλο και τις εκδόσεις Κίχλη. Τυχεροί όσοι θα το διαβάσουν…

Αλέξανδρος 9 Ιουλίου 2020
Νίκος  Σπ.  Κονδυλάτος