Είχε γράψει μουσική για παραπάνω από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. © Luciano Viti / Getty Images
O Ένιο Μορικόνε έφυγε από τη ζωή: ο ίδιος, με τα δικά του λόγια, για τη ζωή, τη μουσική και τον θάνατο
O Ένιο Μορικόνε έφυγε από τη ζωή: ο ίδιος, με τα δικά του λόγια, για τη ζωή, τη μουσική και τον θάνατο.
Ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς συνθέτες, ο Ένιο Μορικόνε έφυγε από τη ζωή σήμερα σε ηλικία 91 ετών αφήνοντας πίσω του πλούσιο έργο και μοναδικές μελωδίες, που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι διαφορετικά όταν έχουν βραβευτεί παραπάνω από 60 ταινίες που φέρουν τη μουσική υπογραφή του…
Ο σπουδαίος Ένιο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Όσκαρ «για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες», ενώ στο διάστημα 1979-2001 είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ.
Ποιος ήταν ο Ένιο Μορικόνε
Γεννηθείς το 1928, ο Ιταλός συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος και πρώην τρομπετίστας έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σύγχρονα έργα κλασσικής μουσικής. Η καριέρα του περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής σύνθεσης, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολύπλευρους, παραγωγικούς και με επιρροή συνθέτες μουσικής για ταινίες όλων των εποχών.
20 δικά του λόγια για τη ζωή, τη μουσική και τον θάνατο
→ «Αντιπαθώ τις γάτες. Μου αρέσουν τα άλογα, μερικές μαϊμούδες και τα γλυκά σκυλιά, που δεν είναι τόσο επιθετικά. Συνήθιζα να έχω μία πανέμορφη, μεγάλη γάτα και μία ημέρα μπήκα στην κουζίνα και ήταν πάνω στο τραπέζι, καταστρέφοντας όλο το φαγητό που θα τρώγαμε. Ήμουν τόσο ενοχλημένος που την πήγα σε ένα φιλικό σπίτι στη χώρα».
→ «Δεν γνωρίζω τα ονόματα κανενός ποπ μουσικού. Η ποπ μουσική είναι τυποποιημένη, είναι φτιαγμένη για να ικανοποιεί το μεγαλύτερο κοινό, αλλά όταν ακούς τη δική μου μουσική καταλαβαίνεις ότι έχω μελετήσει και εφαρμόσει την όλη ιστορία της σύνθεσης».
→ «Όλοι θα πεθάνουν. Δεν φοβάμαι ιδιαίτερα γι’ αυτό. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι αν “φύγω” πριν από τη σύζυγό μου, θα την αφήσω μόνη και το αντίστροφο. Το ιδανικό θα ήταν να πεθάνουμε μαζί».
→ «Γεννήθηκα το 1928, οπότε, το 1943 και 1944 είχαμε πόλεμο στη Ρώμη. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες, έλλειψη φαγητού, αρκετές ανεπάρκειες. Όταν, λοιπόν, δούλευα με τους Αμερικανούς, τους Άγγλους και τους Καναδούς λίγο μετά τον πόλεμο, όταν έπαιζα μαζί τους, με πλήρωναν με φαγητό. Αυτά μπορούν να δώσουν μία ιδέα για το εύρος της φτώχειας εκείνον τον καιρό».
→ «Στα νιάτα μου οι κινηματογράφοι προέβαλαν δύο ταινίες κάθε ημέρα. Συνήθιζα να τις παρακολουθώ και τις δύο. Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά το «West Side Story» ήταν το μόνο μιούζικαλ που μου άρεσε. Δεν μου άρεσαν τα μιούζικαλ ή οι ταινίες με τραγούδια. Πάντα πίστευα ότι δεν είναι ήταν αληθινό, ότι τα τραγούδια ακούγονταν λίγο λάθος. Αλλά στην περίπτωση του «West Side Story» τα πράγματα ήταν διαφορετικά».
→ «Θέλω οι άνθρωποι να ξέρουν σχετικά με όλα τα είδη της μουσικής που γράφω. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι απλώς γράφω τραγούδια για ταινίες, κάτι που δεν είναι αλήθεια».
→ «Υπάρχουν μερικοί σκηνοθέτες που πράγματι φοβούνται την πιθανότητα της επιτυχίας της μουσικής. Φοβούνται ότι το κοινό ή οι κριτικοί θα σκεφτούν ότι η ταινία θα δουλέψει επειδή είχε πολύ καλό μουσικό θέμα».
→ «Ο σεβασμός για ένα μουσικό θέμα πρέπει να έρχεται από τον σκηνοθέτη. Αν ο σκηνοθέτης δεν έχει τη δύναμη και έχει να παραδώσει με ένα περιορισμένο προϋπολογισμό, αυτό δείχνει ότι έχουμε πρόβλημα».
→ «Αυτά είναι τα παιδιά μου, κάθε μουσικό θέμα που έχω κάνει».
→ «Μου αρέσει να συνθέτω μουσική, αλλά λατρεύω να είμαι με την οικογένειά μου».
→ «Κάποιες ταινίες δουλεύουν πραγματικά καλά με τη μουσική του Bach ή του Mahler που υπήρχαν πολύ πριν το φιλμ, έτσι η μουσική έχει τη δική της αυτονομία».
→ «Δεν μπορώ να είμαι ενθουσιασμένος μόλις γράφω κάτι στην παρτιτούρα. Η παρτιτούρα είναι μόνο η αρχή: έχεις να το ακούσεις, να το παίξεις με τα όργανα και μετά να το ακούσεις από τον διευθυντή, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχεις να το ακούσεις από το κοινό».
→ «Η μουσική χρειάζεται χώρο να ανασάνει».
→ «Είχα προσφορά για δωρεάν βίλα στο Χόλιγουντ, αλλά είπα «όχι ευχαριστώ», προτιμώ να μένω στην Ιταλία».
→ «Μπορείς να δεις τις αποφάσεις μου, τόσο ως ιδιαίτερο εργοστάσιο ή σαν όριο. Δεν νιώθω ότι είναι όριο».
→ «Προέρχομαι από ένα περιβάλλον πειραματικής μουσικής, το οποίο ανακατεύει τους πραγματικούς ήχους μαζί με τους μουσικούς ήχους».
→ «Θα ήταν πολύ έντονα βαρετό να γράψω μουσικά θέματα μόνο για westerns ή ταινίες τρόμου. Ήταν πραγματικά συναρπαστικό για μένα να δουλεύω με όλα αυτά τα ποικίλα είδη».
→ «Πρέπει να δω το πλέον αξιόπιστο μοντάρισμα της ταινίας πριν ακόμη ξεκινήσω να σκέφτομαι για τη μουσική. Λέω στον διευθυντή ποια είναι τα συναισθήματά μου και τι θέλω να κάνω. Αποδέχεται ό,τι λέω ή διαφωνεί ή το καταστρέφει. Τελικά, έχουμε να βρούμε τη σύνθεση».
→ «Μου αρέσει να νιώθω και να καταλαβαίνω την ικανοποίηση του κόσμου σχετικά με όσα έχω κάνει».
→ «Ο Bernard Herrmann συνήθιζε να γράφει μόνος του όλα τα μουσικά θέματα. Το ίδιο έκανε ο Bach, o Beethoven και ο Stravinsky. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό συμβαίνει στη βιομηχανία του κινηματογράφου».
