Από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Μια νέα γέφυρα για την ουτοπία / 500 λέξεις για το θέατρο νέων
Σε μια κωμόπολη μία ώρα έξω από το Δουβλίνο. Στην άκρη του κεντρικού δρόμου, δίπλα στο ποτάμι, ναι τον ποταμό Λίφυ που τόσο θαύμασε ο Τζέιμς Τζόυς. Απέναντι από ένα μικρό πάρκο και ένα γοτθικό καμπαναριό. Στον πρώτο όροφο της τοπικής παμπ, σε ένα κτίριο με καφασωτά παράθυρα και την στέγη οριακά να μην στάζει. Εκεί, μια μεγάλη ομάδα νέων ανθρώπων βρίσκει καταφύγιο από την ομηρία της επαρχιακής πλήξης, μέσα από το θέατρο.
Το Κildale Youth Theatre με έδρα το Crooked House στο Newbridge και οι άνθρωποι που ηγούνται αυτού του νεανικού θεσμού, σε έναν χώρο που αυτοσυντηρείται -και είναι 24 ώρες ανοιχτός για πρότζεκτ, για συναντήσεις, για πρόβες και για συζητήσεις-, προσφέρουν μια δημιουργική διέξοδο και μια βαθιά καλλιτεχνική παιδεία σε πάνω από 200 νέους κάθε χρόνο, 14 με 22 χρονών. Από εκεί οι νέοι, με την συστηματική και γεμάτη αλτρουιστική διαθεσιμότητα σε χρόνο, τρόπο και ενέργεια, παρουσία του σκηνοθέτη τους Peter Hussay, βγαίνουν στη σκηνή, παίζουν θέατρο σε όλα τα σχολεία της επαρχίας του Κildale, συμμετέχουν στην ετήσια διοργάνωση του Εθνικού θεάτρου της Αγγλίας Connections (όπου κάθε τέλος της χρονιάς ανεβαίνουν στο Εθνικό Θέατρο φρέσκα θεατρικά έργα με πρωταγωνιστές εφήβους), με έργα των γνωστών τρομερών παιδιών της Βρετανίας, με φανερή αγάπη στα έργα για νεανικό κοινό του Μαρκ Ρέιβενχιλ, παίζουν Σαίξπηρ στα φεστιβάλ της Ιρλανδίας, γράφουν έργα δικά τους, που τα σκηνοθετούν τα μεγαλύτερα στελέχη της ομάδας, με μια γενναιόδωρη αλληλοδιδακτική νοοτροπία και χωρίς ίχνος κτητικότητας από τους επαγγελματίες της παρέας. Και κάθε λίγους μήνες βρίσκουν τρόπο να στρέψουν την ματιά σε άλλες χώρες της Ευρώπης, φέτος στην Ελλάδα και την Ισπανία, του χρόνου στην Δανία και τη Γαλλία, σε μια συνεχώς εμπλουτιζόμενη λίστα επαφών με άλλους νέους της Ευρώπης που κάνουν θέατρο.
Σε μια τέτοια ανταλλαγή (από τα προγράμματα Erasmus, αλλά και μέσα από άλλους φορείς που, παρά την γραφειοκρατία τους, δίνουν ευκαιρίες σε ομάδες να αναπτυχθούν), βρεθήκαμε με την υπέροχη αυτή ομάδα. Πρώτη συνάντηση στον δικό μας Κινητήρα, το Πάσχα που πέρασε, σε ένα πρόγραμμα με τίτλο Indigo και στόχο να διερευνηθεί από τους 15 Ιρλανδούς και άλλους τόσους Έλληνες 16-21 ετών, θέματα gender, ατομικής και σεξουαλικής ταυτότητας και άλλων κρίσιμων ερωτημάτων στην πορεία προς την ενηλικίωση. Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε μια δεύτερη συνάντηση στην μικρή πόλη Newbridge, όπου νέοι από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ιρλανδία φυσικά, συναντήθηκαν στο πρόγραμμα Visibly Vocal με στόχο να αξιοποιηθεί η μικρή τους κοινότητα σε έναν χώρο δημιουργίας. ΄Οπου όλα τα εργαστήρια, από αξιόλογους σκηνοθέτες με εμπειρία σε θεάματα site specific γίνονταν σε δημόσιους χώρους για μία εβδομάδα και που κατέληξαν σε μια δίωρη παράσταση δρόμου, προσελκύοντας τους παραξενευμένους περαστικούς αλλά και τους περήφανους κατοίκους που γίνονται κοινωνοί αυτού του μικρού θαύματος της μικρής τους πόλης.
Αυτοί οι 50 νέοι έδωσαν ένα δυνατό στίγμα με την παρουσία τους, αναγνώρισαν τη γενιά τους μέσα από τις εμπειρίες της νεότητας και από τα παγκοσμιοποιημένα ζητήματα που τους ενώνουν, μέσα από την γρήγορη και βαθιά διατύπωση της γλώσσας του θεάτρου. Μίλησαν για την καταπίεση, την αγωνία της κρίσης της Δύσης, την πιθανότητα της ευτυχίας και της προσωπικής ανάπτυξης ως μέσο αντίστασης. Όταν φύγαμε αντάλλαξαν τις social media επαφές τους και από όσο γνωρίζω, κάνουν ήδη δικτυακά σχέδια για να αλλάξουνε τον κόσμο, με επαφές, που, σε πείσμα των στερεότυπων απόψεων για την αποστασιοποίηση που δημιουργεί η ιντερνετική επαφή, είναι τόσο συχνές που συγκινούν.
Πολλοί πιστεύουν ότι το θαύμα δεν θα γίνει, ο κόσμος δεν θα αλλάξει. Δεν συμφωνώ. Σε μιαν ακρούλα μιας χώρας αλωμένης από τον αποικιοκρατία και από την αχόρταγη, ακόμα και τώρα μανία επιβολής, οι άνθρωποι συναντιούνται. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς δημόσιες αφηγήσεις, χωρίς να ευαγγελίζονται μια συνεχή πρωτοπορία καλούν συνέχεια και άλλους να βρούνε μια αφήγηση δική μας, νέα και κοινή. Περίπου στο μέτρο της ουτοπίας.
