Από τον Δημήτρη Αθηνάκη
«Είστε ήδη ο δεύτερος που έρχεται μόνος του διακοπές», μου είπε η κ. Ευγενία, όταν έφτασα σε ξενοδοχείο νησιού της άγονης γραμμής. «Τι έχετε πάθει φέτος; Πέρυσι, μόνο μία κυρία είχε έρθει όλη τη σεζόν. Φέτος, σε ένα μήνα, είστε ήδη δύο». «Σας κάνει εντύπωση;». «Μα, βρε παιδάκι μου, διακοπές ολομόναχος; Χάθηκε να πάρεις μια συντροφιά μαζί σου;».
Αυτός δεν είναι τόσο σπάνιος διάλογος. Οι μοναχικοί ταξιδιώτες αντιμετωπίζονται πολλές φορές ως εκείνοι οι «παράξενοι» που τριγυρνούν μόνοι τους στις πρωτεύουσες τον χειμώνα, αλλά και στα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι – εκείνοι που συχνά αντιμετωπίζουν βλέμματα καχυποψίας.
Πριν από λίγο καιρό, η Λίνα Γιάνναρου είχε παρουσιάσει στην «Κ» («Οι μοναχικοί ταξιδιώτες τώρα μπορούν να βρουν παρέα», 13/6/2017) μία πλατφόρμα που βρίσκει παρέα σε όσους δεν έχουν με ποιον να πάνε διακοπές. Ο διάλογος με την κ. Ευγενία, όμως, ανέσυρε τη «φυλή» εκείνων που επιλέγουν τα μοναχικά ταξίδια – και τα κάνουν πράξη τακτικά, κάποιοι με αφοσίωση, άλλοι περιοδικά.
Μόνος στην Καλντέρα
«Εχω ζήσει… στα άκρα σε διακοπές», λέει στην «Κ» ο Πέτρος. «Εχω πάει μόνος μου στην Καλντέρα το ηλιοβασίλεμα!». Ο 32χρονος γραφίστας αφιερώνει ετησίως δύο εβδομάδες σε διακοπές υπό απόλυτη μοναξιά. «Το “κακό” ξεκίνησε πριν από τρία καλοκαίρια. Ενα πρωί, απλώς ξύπνησα και έκλεισα εισιτήρια και δωμάτιο στο Αγκίστρι. Ξεκίνησα κάπως… συντηρητικά. Σκέφτηκα, αν δεν την παλέψω, θα είμαι κοντά στην Αθήνα», θυμάται.
Κι όμως, «την πάλεψε». Εμεινε έξι ημέρες στο νησί, συνειδητοποιώντας την ανοίκεια χαρά τού να αποφασίζεις μόνος σου το πρόγραμμα των διακοπών. «Ηταν κάπως σαν διακοπές μέσα στις διακοπές. Από την άλλη, δεν ήταν εύκολο να μπορείς να πεις μια κουβέντα μόνο στο τηλέφωνο ή τυχαία σε κάποια ταβέρνα – και φαντάσου ότι εγώ είμαι και κοινωνικός», αφηγείται ο Πέτρος.
«Ακολουθώ τις δικές μου διαδρομές, τους δικούς μου ρυθμούς. Φέτος, δοκιμάζω να ταξιδέψω μέσω μιας βρετανικής διαδικτυακής πλατφόρμας. Χειμώνα αυτήν τη φορά· λίγες ημέρες στα χιόνια του Ζερμάτ της Ελβετίας. Θα μου κοστίσει σε λιγότερες διακοπές το καλοκαίρι, αλλά αξίζει τον κόπο – τουλάχιστον, θα πάρω αφορολόγητα τσιγάρα από το αεροδρόμιο», λέει γελώντας ο Πέτρος, τον οποίον, ας σημειωθεί, εντοπίσαμε μέσω ενός φόρουμ για μοναχικούς ταξιδιώτες που μοιράζονταν εμπειρίες.
«Στην αρχή, όλοι με ρωτούσαν αν γνώρισα κάποιον στις διακοπές. Δεν καταλάβαιναν ότι απ’ όλο το ταξίδι δεν είναι αυτό το σημαντικό. Τώρα, τους έχω “εκπαιδεύσει” κατάλληλα και με ρωτούν τι είδα – καλά πάμε!» αναφέρει. «Εντάξει, φυσικά κι έχω κάνει παρέα με αγνώστους στα ταξίδια μου. Κρατάμε επαφή, ίσως για να ξέρει ο ένας πού θα πάει ο άλλος, ώστε να τον αποφύγει», διηγείται, πάλι γελώντας, ο Πέτρος.
«Είναι διαφορετική η ματιά που έχεις στα πράγματα όταν ταξιδεύεις μόνος. Είναι μια καθαρή, ασχολίαστη ματιά – δηλαδή απλώς βλέπεις, δεν χρειάζεται να σχολιάσεις, διότι απλούστατα δεν υπάρχει κανείς. Εντάξει, είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι», μου λέει ο Πέτρος. Λίγα μηνύματα… σιωπής μετά (σ.σ. η συζήτηση έγινε μέσω Messenger), μου γράφει: «Αυτό που δεν καταλαβαίνω με αυτή την κουβέντα μας, τελικά, είναι γιατί κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα τους μοναχικούς ταξιδιώτες».
Φιλέας Φογκ… ποδαράτος
Τον Ντάνι τον είχα γνωρίσει στο Αμστερνταμ, το 2006, κατά τη διάρκεια του Erasmus. Είναι Ισπανός, σήμερα 35 ετών, εργαζόταν μέχρι πριν από τρία χρόνια στον αντίστοιχο ισπανικό ΕΟΤ, αλλά σε υποκατάστημα της Ιταλίας. «Ηξερα, εδώ και χρόνια, ότι θα δουλέψω μόνο και μόνο για να καταφέρω να μαζέψω λεφτά και να κάνω τον γύρο του κόσμου», μου είχε πει. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στην Κόστα Ρίκα, ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια περιπλάνησης στο μεγαλύτερο μέρος της Γης. Με ένα backpack, με τα μούσια του ήδη μεγαλωμένα, ο Ντάνι ανήκει σ’ εκείνους που ξέρουν τον πλανήτη όσο ελάχιστοι. Σε κάθε χώρα, «μπλέκομαι με τους ντόπιους, κάνω μεροκάματα σε δουλειές του ποδαριού αλλά και extreme sports, κοιμάμαι στα δάση και στις οάσεις, πολλές φορές διασχίζω ζούγκλες και στέπες», αφηγείται. Ο Ντάνι είναι ένας σύγχρονος Φιλέας Φογκ… ποδαράτος.
Είναι μόνος του, ανακαλύπτει τον κόσμο χωρίς καν να μπορεί πάντοτε να συνεννοηθεί σε οποιαδήποτε από τις τρεις γλώσσες που μιλάει – εξάλλου, στα βουνά της Μογγολίας ποια γλώσσα να μιλήσεις; Ηταν δύσκολο να τον πετύχω να του μιλήσω διαδικτυακά περισσότερο απ’ όσο επέτρεψαν οι συνθήκες, αλλά θα επανέλθω, διότι αυτό που κάνει ο Ντάνι τόσα χρόνια αξίζει να καταγραφεί ως ένα ακραίο δείγμα ταξιδιώτη μόνου – αντιμέτωπου με όλες τις φυλές του κόσμου.
Οχι μόνον Κέρουακ
Μπορεί οι μοναχικοί ταξιδιώτες που βλέπουμε στα νησιά να μην είναι ο «Μοναχικός ταξιδιώτης» του Κέρουακ, στη μετάφραση του Γιώργου Τασσόπουλου, στη θρυλική σειρά των εκδόσεων Πλέθρον. Η ψυχολογία ασχολείται επί μακρόν με τις διαφορές μεταξύ του ταξιδιώτη και του τουρίστα. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ελάχιστες αναφορές, επίσημες ή ανεπίσημες, βρέθηκε ο όρος «μοναχικός τουρίστας». Ισως οι μοναχικοί είναι κατά κόρον ταξιδιώτες και όχι τουρίστες, δηλαδή δεν τους βρίσκεις στα «πακέτα διακοπών». Το γιατί ταξιδεύουν μόνοι τους έχει τόσες παραμέτρους όσοι είναι οι μοναχικοί ταξιδιώτες. Ο 32χρονος Πέτρος, όμως, είχε αναρωτηθεί σωστά: «Αυτό που δεν καταλαβαίνω με αυτή την κουβέντα μας, τελικά, είναι γιατί κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα τους μοναχικούς ταξιδιώτες». Γιατί άραγε;
