Από το Δημήτρη Ρουσουνέλο
Το φαγητό, εκτός από βασική ανάγκη για τη ζωή, είναι και απόλαυση. Ευτυχώς! Γιατί διαφορετικά ο άνθρωπος δεν θα ήταν αυτό που είναι. Κοινωνικές διαστρωματώσεις, οικονομικές δυνατότητες, θρησκείες, καταγωγές, τοπικές συνήθειες δίνουν ποικιλία στην απόλαυση του φαγητού. Η παγκοσμιοποίηση ίσως βρήκε στη διατροφή το πιο σημαντικό κανάλι για την παγιοποίηση μιας διεθνώς διαμορφωμένης κουλτούρας, ωστόσο βρίσκουμε στοιχεία πολιτισμικής ταυτότητας και διαφοροποιημένες κουζίνες σε όλα τα πλάτη της Γης.
Στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου το στρωμένο τραπέζι χαρακτηρίζεται από ποικιλία γεύσεων, υλικών, χρωμάτων, μαγειρικών τεχνικών. Από εμφανή πλούτο, σαν το ευφρόσυνο τραπέζι της γιαγιάς στο χωριό. Με ένα τηγάνι, λίγες προμήθειες από τον κύκλο του χρόνου. Η αρχαία γραμματεία μάς άφησε παρακαταθήκη τη φράση του αυλητή Καφησία προς μαθητή που έπαιζε δυνατά τον αυλό: «Ουκ εν τω μεγάλω το ευ κείμενον είναι, αλλά εν τω ευ το μέγα» (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 14, 629a-b). Απόσταγμα αιώνιας σοφίας, ανάγκη ζυμωμένη με σεβασμό σε όσα η φύση προσφέρει και ο κόπος των ανθρώπων δημιουργεί.
Ολόκληρες περιοχές, συνέργειες επαγγελματιών και μη, έχοντας διαμορφώσει αυτό που τους ενώνει, αναδεικνύουν την κοινή τους ταυτότητα. Παρακολουθήστε αυτό που θα συμβεί στο 3ο Food Paths της Τήνου από τις 8 έως τις 14 Μαΐου, στη Σύρο, όπου επαναλαμβάνεται φέτος το επιτυχημένο Syros Greatings, στην Άνδρο, που ξεκινά με εργαλείο την CTN/ANDROS, στη Μύκονο του Οκτώβρη, όπου η τοπική Λέσχη Γαστρονομίας επανέρχεται με τη διοργάνωση-σταθμό στα γαστρονομικά δρώμενα «Taste of Mykonos», αυτή τη φορά με θέμα την τυροβολιά.
Ελπίζουμε πολλά από τους πυρήνες των ανθρώπων που στηρίζουν τις εκδηλώσεις. Χαιρόμαστε όταν υπάρχουν. Όταν είναι διακριτική η παρουσία πολιτικών φορέων, που αγκαλιάζουν και δεν επιβάλλουν πλαίσια και κανόνες. Όταν το όποιο κέρδος δεν είναι το a priori ζητούμενο ψηφοθηρικής ή άλλης εκμετάλλευσης, αλλά έρχεται σαν αποτέλεσμα και μοιράζεται στον τόπο και στους ανθρώπους του.
Στο Σαν Σεμπαστιάν έχουν πάρει τα μέτρα τους. 100 τοπικές Γαστρονομικές Λέσχες, 12.000 ενεργά μέλη και ειδικά σε μια τέτοια ευαίσθητη περιοχή, προστασία από τη διαβρωτική επίδραση της πολιτικής. Η γαστρονομία ενώνει. Διαβάζω στην κατακλείδα αφιερώματος του Γιώργου Πίττα στη χώρα των Βάσκων: «Μα μπορείς να ξεχωρίσεις τη γαστρονομία από τους ανθρώπους και τον πολιτισμό της καθημερινότητάς τους; Και τι νόημα έχει να τρως χωρίς να συχνωτίζεσαι και να συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους του τόπου;». Είναι η πεμπτουσία της πολιτισμικής ταυτότητας. Αν δεν μπορείς να το ζήσεις, δεν υπάρχει.
* Γιώργος Πίττας, www.greekgastronomyguide.gr
